Πηγή: Ilan Pappe, «Israel’s incremental genocide in the Gaza ghetto,» The Electronic Intifada (13 July 2014).

Ο Ιλάν Πάπε είναι καθηγητής ιστορίας και διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου για την Παλαιστίνη Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Exeter και συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων μεταξύ των οποίων “Η Εθνοκάθραση της Παλαιστίνης” (The Ethnic Cleasing of Palestine).

__________________________________________________________

Σε ένα άρθρο το Σεπτεμβρίο του 2006 για την Electronic Intifada, όρισα την ισραηλινή πολιτική απέναντι στη Λωρίδα της Γάζας ως μία σταδιακή/αυξανόμενη γενοκτονία.

Η παρούσα βίαιη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα δυστυχώς δείχνει ότι η πολιτική αυτή συνεχίζεται αμείωτη. Ο όρος είναι σημαντικός, δεδομένου ότι τοποθετεί κατάλληλα τη βάρβαρη δράση του Ισραήλ ― τότε και τώρα ― σε ένα ευρύτερο ιστορικό πλαίσιο.

Θα πρέπει να επιμείνουμε σε αυτό το πλαίσιο, δεδομένου ότι η ισραηλινή προπαγανδιστική μηχανή προσπαθεί ξανά και ξανά να «αφηγηθεί» τις πολιτικές της, σαν να είναι εκτός πλαισίου και μετατρέπει το πρόσχημα που βρίσκει για κάθε νέο κύμα καταστροφής ως τη βασική δικαιολόγηση για άλλο ένα ξεφάντωμα αδιάκριτης σφαγής στα πεδία θανάτου της Παλαιστίνης.

Το πλαίσιο

Η σιωνιστική στρατηγική να βαφτίζει τη βάναυση πολιτική της ως adhoc απάντηση στη μία ή την άλλη παλαιστινιακή δράση είναι τόσο παλιά όσο και η Σιωνιστική παρουσία στην Παλαιστίνη. Είχε χρησιμοποιηθεί επανειλημμένα ως δικαιολογία για την εφαρμογή του Σιωνιστικού όραματος μιας μελλοντικής Παλαιστίνης που έχει πολύ λίγους, ή και καθόλου, αυτόχθονες Παλαιστίνιους.

Τα μέσα για την επίτευξη αυτού του στόχου αλλάξαν με τα χρόνια, αλλά η συνταγή έχει παραμείνει η ίδια: Οποιοδήποτε και να είναι το σιωνιστικό όραμα ενός εβραϊκού κράτους, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο χωρίς σημαντικό αριθμό Παλαιστινίων σε αυτό. Και στις μέρες μας το όραμα είναι ένα Ισραήλ που εκτείνεται σε ολόκληρο σχεδόν το σύνολο της ιστορικής Παλαιστίνης, όπου εξακολουθούν να ζουν εκατομμύρια Παλαιστινίων.

Το παρών κύμα γενοκτονίας έχει, όπως και όλα τα προηγούμενα, και ένα πιο άμεσο φόντο. Γεννήθηκε από τη προσπάθεια να αποτρέψουν την απόφαση των Παλαιστινίων να σχηματίσουν κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην οποία ακόμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν.

Η κατάρρευση της απελπισμένης πρωτοβουλίας «ειρήνης» του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι νομιμοποίησε την Παλαιστινιακή έκκληση προς τους διεθνείς οργανισμούς για να σταματήσει η κατοχή. Την ίδια στιγμή, οι Παλαιστίνιοι κερδίσαν ευρεία διεθνή ευλογία για την προσεκτική προσπάθεια που εκπροσωπείται από την κυβέρνηση εθνικής ενότητας να αναπτύξουν για άλλη μια φορά μια στρατηγική συντονισμένης πολιτικής μεταξύ των διαφόρων παλαιστινιακών ομάδων και προγραμμάτων.

Από τον Ιούνιο του 1967, το Ισραήλ αναζητά έναν τρόπο για να κρατήσει τα εδάφη που κατέλαβε εκείνο το έτος, χωρίς την ενσωμάτωση των αυτόχθονων παλαιστινιακών πληθυσμών τους σε αυτό ως πολίτες με δικαιώματα. Όλο αυτό το διάστημα συμμετείχε σε μια «ειρηνευτική διαδικασία» παρωδία για να καλύψει ή να κερδίσει χρόνο για τις μονομερείς πολιτικές εποικισμού του επί του εδάφους.

Στις δεκαετίες που πέρασαν, το Ισραήλ διαφοροποιήθηκε όσον αφορά τις περιοχές που επιθυμεί να ελέγχει άμεσα και εκείνων που θα διαχειρίζεται έμμεσα, με στόχο τη μακροπρόθεσμη συρρίκνωση στο ελάχιστο του παλαιστινιακού πληθυσμού, χρησιμοποιώντας, μεταξύ άλλων μέσων, την εθνοκάθαρση και τον οικονομικό και γεωγραφικό στραγγαλισμό.

Η γεωπολιτική θέση της Δυτικής Όχθης δημιουργεί την εντύπωση στο Ισραήλ, τουλάχιστον, ότι αυτό είναι δυνατόν να επιτευχθεί χωρίς να αναμένει μια τρίτη εξέγερση ή πολύ μεγάλη διεθνή καταδίκη.

Η Λωρίδα της Γάζας, λόγω της μοναδικής γεωπολιτικής θέσης της, δεν προσφέρεται εύκολα για μια τέτοια στρατηγική. Από το 1994, και πολύ περισσότερο όταν ο Αριέλ Σαρόν ήρθε στην εξουσία ως πρωθυπουργός στις αρχές της δεκαετίας του 2000, η στρατηγική εκεί ήταν να γκετοποιήσουν τη Γάζα και κατά κάποιον τρόπο ελπίζουν ότι οι άνθρωποι εκεί ― 1,8 εκατομμύρια σήμερα ― θα πέσουν σε αιώνια λήθη.

Αλλά το γκέτο αποδείχθηκε ότι είναι ανυπότακτο και δεν επιθυμεί να ζήσει σε συνθήκες στραγγαλισμού, απομόνωσης, πείνας και οικονομικής κατάρρευσης. Έτσι, η εκ νέου αποστολή του στη λήθη απαιτεί τη συνέχιση των πολιτικών γενοκτονίας.

Το πρόσχημα

Στις 15 Μαΐου, οι ισραηλινές δυνάμεις σκότωσαν δύο Παλαιστίνιους νέους στην πόλη Beitunia της Δυτικής Όχθης, οι εν ψυχρώ δολοφονίες τους από τη σφαίρα ενός ελεύθερου σκοπευτή αποτυπώθηκαν σε βίντεο. Τα ονόματά τους ― NadimNuwara και MuhammadAbual-Thahir ― προστέθηκαν σε ένα μακρύ κατάλογο τέτοιων φόνων τους τελευταίους μήνες και χρόνια.

Η δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων, δύο εκ των οποίων ανήλικοι, που απήχθησαν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, τον Ιούνιο, ήταν ίσως σε αντίποινα για τις δολοφονίες Παλαιστινίων παιδιών. Αλλά παρόλες τις λεηλασίες της καταπιεστικής κατοχής, παρείχε την αφορμή πρώτα και κύρια για την καταστροφή της λεπτής ενότητας στη Δυτική Όχθη, αλλά και για την εφαρμογή του παλαιού ονείρου του αφανισμού της Χαμάς από τη Γάζα, έτσι ώστε το γκέτο να είναι ήσυχο και πάλι.

Από το 1994, ακόμη και πριν από την άνοδο της Χαμάς στην εξουσία στη Λωρίδα της Γάζας, η πολύ ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση της Γάζας κατέστησε σαφές ότι οποιαδήποτε συλλογική τιμωρητική δράση, όπως αυτή που επιβλήθηκε τώρα, θα μπορούσε να είναι μόνο μια επιχείρηση μαζικών δολοφονιών και καταστροφής. Με άλλα λόγια, μια συνεχιζόμενη γενοκτονία.

Η αναγνώριση αυτή δεν παρεμπόδισε τους στρατηγούς που δίνουν τις εντολές για τον βομβαρδισμό των ανθρώπων από αέρα, θάλασσα και έδαφος. Η συρρίκνωση του αριθμού των Παλαιστινίων σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη εξακολουθεί να είναι το σιωνιστικό όραμα. Στη Γάζα, η εφαρμογή του λαμβάνει τη πιο απάνθρωπη μορφή της.

Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή αυτού του κύματος προσδιορίζεται, όπως και στο παρελθόν, με πρόσθετες εκτιμήσεις. Η εσωτερική κοινωνική αναταραχή του 2011 εξακολουθεί να σιγοβράζει και για ένα διάστημα υπήρξε μια δημόσια ζήτηση για τη μείωση των στρατιωτικών δαπανών και μεταφορά χρημάτων από το διογκούμενο προυπολογισμό για την «άμυνα» στις κοινωνικές υπηρεσίες. Ο στρατός χαρακτήρισε αυτό το ενδεχόμενο ως αυτοκτονία.

Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια στρατιωτική επιχείρηση για να καταπνίξεις οποιεσδήποτε φωνές που ζητούν από την κυβέρνηση να μειώσει τις στρατιωτικές δαπάνες της.

Τυπικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων σταδίων σε αυτή τη σταδιακή/αυξανόμενη γενοκτονία επανεμφανίζονται επίσης σε αυτό το κύμα. Οποιοσδήποτε μπορεί να δει με τα μάτια του ξανά τη συναινετική ισραηλινή εβραϊκή υποστήριξη για τη σφαγή των αμάχων στη Λωρίδα της Γάζας, χωρίς μια σημαντική φωνή διαφωνίας. Στο Τελ Αβίβ, οι λίγοι που τόλμησαν να διαδηλώσουν εναντίον ξυλοκοπήθηκαν από Εβραίους χούλιγκαν, ενώ η αστυνομία στεκόταν παράμερα και παρακολουθούσε.

Ο ακαδημαικός κόσμος, όπως πάντα, γίνεται τμήμα του μηχανισμού. Το διάσημο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, το Διεπιστημονικό Κέντρο Herzliya έχει δημιουργήσει «ένα αρχηγείο πολιτών» (a civilian headquarters), όπου οι μαθητές μπορούν εθελοντικά να αποτελέσουν φερέφωνα στην προπαγανδιστική εκστρατεία στο εξωτερικό.

Τα ΜΜΕ στρατολογημένα με αφοσίωση στη γραμμή, δεν δείχνουν εικόνες της ανθρώπινης καταστροφής που έχει προκαλέσει το Ισραήλ και ενημερώνουν το κοινό τους ότι αυτή τη φορά, «ο κόσμος μας καταλαβαίνει και είναι μαζί μας.»

Η δήλωση αυτή ισχύει ως ένα σημείο καθώς οι πολιτικές ελίτ στη Δύση εξακολουθούν να παρέχουν τη παληά ασυλία στο «Εβραϊκό κράτος». Ωστόσο, τα μέσα ενημέρωσης δεν έχουν παράσχει το Ισραήλ εκείνο το επίπεδο της νομιμότητας που αναζητούσε για τις εγκληματικές πολιτικές του.

Προφανείς εξαιρέσεις περιλαμβάνουν τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, ιδιαίτερα το France 24 και το BBC, που συνεχίζουν να παπαγαλίζουν επαίσχυντα την ισραηλινή προπαγάνδα.

Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένου ότι ομάδες συμφερόντων (lobby) υπέρ του Ισραήλ συνεχίζουν να εργάζονται ακούραστα για να προωθήσουν την υπόθεσή του Ισραήλ στη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη, όπως κάνουν στις ΗΠΑ.

Η μελλοντική πορεία

Είτε πρόκειται για την πυρπόληση εν ζωή ενός Παλαιστίνιου νέου από την Ιερουσαλήμ, ή το θάνατο από πυροβολισμό δύο άλλων, απλά για πλάκα στη Beitunia, ή τη σφαγή ολόκληρων οικογένειων στη Γάζα, όλα αυτά είναι πράξεις οι οποίες μπορούν να διαπράττονται μόνο εάν τα θύματα έχουν στερηθεί την ανθρώπινη υπόστασή τους.

Παραδέχομαι ότι σε όλη τη Μέση Ανατολή, υπάρχουν πλέον φρικιαστικές περιπτώσεις όπου η αποστέρηση της ανθρώπινης υπόστασης έχει δρέψει αδιανόητη φρίκη όπως συμβαίνει σήμερα στη Γάζα. Αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των περιπτώσεων και της Ισραηλινής βαρβαρότητας: οι πρώτες έχουν καταδικαστεί ως βάρβαρες και απάνθρωπες σε όλο τον κόσμο, ενώ εκείνες που διαπράττονται από το Ισραήλ εξακολουθούν να λαμβάνουν δημόσια άδεια και έγκριση από τον πρόεδρο των ΗΠΑ, τους ηγέτες της ΕΕ και του υπόλοιπους φίλους του Ισραήλ στον κόσμο.

Η μόνη ευκαιρία για μια επιτυχή αγώνα ενάντια στον Σιωνισμό στην Παλαιστίνη είναι αυτή που βασίζεται σε μια ατζέντα για τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, που δεν κάνει διάκριση μεταξύ της μίας παραβίασης και της άλλης και παρόλα αυτά προσδιορίζει με σαφήνεια το θύμα και τους θύτες.

Όσοι διαπράττουν φρικαλεότητες στον αραβικό κόσμο εναντίον καταπιεσμένων μειονοτήτων και ανήμπορων κοινοτήτων, καθώς και οι Ισραηλινοί που διαπράττουν αυτά τα εγκλήματα κατά του παλαιστινιακού λαού, πρέπει όλοι να κριθούν με τα ίδια ηθικά και δεοντολογικά πρότυπα. Είναι όλοι εγκληματίες πολέμου, αν και στην περίπτωση της Παλαιστίνης για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από οποιονδήποτε άλλον.

Δεν έχει τόση σημασία ποια είναι η θρησκευτική ταυτότητα των ανθρώπων που διαπράττουν τις θηριωδίες ή εν ονόματι ποιας θρησκείας που φιλοδοξούν να μιλήσουν. Είτε αυτοαποκαλούνται τζιχαντιστές, Ιουδαιστές ή Σιωνιστές, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.

Ένας κόσμος που θα σταματούσε να χρησιμοποιεί δύο μέτρα και σταθμά στις σχέσεις του με το Ισραήλ είναι ένας κόσμος που θα μπορούσε να είναι πολύ πιο αποτελεσματικός στην απόκριση του σε εγκλήματα πολέμου σε άλλα μέρη του κόσμου.

Παύση της σταδιακής/αυξανόμενης γενοκτονίας στη Γάζα και η αποκατάσταση των βασικών ανθρώπινων και πολιτικών δικαιώματων των Παλαιστινίων όπου και αν βρίσκονται, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος της επιστροφής, είναι ο μόνος τρόπος για να ανοίξει μια νέα προοπτική για μια παραγωγική διεθνή παρέμβαση στη Μέση Ανατολή συνολικά.