Οι 4 βασικές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ ΜΕΚΕΑ και «παγκοσμιοποιητικής» Αριστεράς (στην οποία περιλαμβάνονται όλες οι κύριες «αριστερές» οργανώσεις και κόμματα πλην ΚΚΕ)

[1]. Το θέμα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Στο ΜΕΚΕΑ δεν είμαστε απλά κατά της Ευρωζώνης ή έστω της ΕΕ, αλλά κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης των ανοικτών και απελευθερωμένων αγορών γενικότερα, που είναι η θεμελιακή αιτία της σημερινής καταστροφής των λαϊκών στρωμάτων σε παγκόσμιο και Ελληνικό επίπεδο. Αντίθετα η παγκοσμιοποιητική «αριστερά» παίρνει δεδομένη την Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που δεν αμφισβητεί.

Σημείωση: αυτοί που μετείχαν στο πολυέξοδο διεθνές συνέδριο στην Αθήνα (Διεθνές συνέδριο για την «Ανάδυση της Δημοκρατίας», Οργανωτές Global Center for Advanced Studies & Πανεπιστήμιο Αθηνών, 16-19/7/2015) εν μέσω φτώχειας (ακόμη και πείνας του Ελληνικού λαού) ειναι γνήσιοι εκπρόσωποι της «Αριστεράς» αυτής που δεν αμφισβητεί (ή βρίσκει ακόμη και θετική!) την παγκοσμιοποίηση των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών, την οποία θέλουν να μετατρέψουν σε «καλή» παγκοσμιοποίηση (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετέτρεπε την ΕΕ και την Ευρωζώνη σε «καλές»).

[2] Γι’αυτό και η βασική μας στρατηγική (μετά τη διαγραφή Χρέους, εθνικοποιήσεις κ.λπ.) είναι το πρόγραμμα οικονομικής αυτοδυναμίας που θα στηρίξει μια εντελώς νέα παραγωγική δομή και φυσικά την εθνική και λαϊκή κυριαρχία.

[3] Από τις παραπάνω δυο βασικές αρχές προκύπτει και το γιατί δεν ασχολούμαστε με Χρεολογίες, ή  την κακή δομή της Ευρωζώνης και της ΕΕ όπως κάνει η υπόλοιπη Αριστερά.

[4] Αντίστοιχα προκύπτει η κριτική μας σε ΚΚΕ κ.λπ. που ασχολούνται με την εποχή ΜΕΤΑ τη σοσιαλιστική επανάσταση ενώ εμείς ασχολούμαστε με το πώς θα ανοίξει ο δρόμος για τη ριζική κοινωνική επανάσταση (ΠΔ ή ο,τι άλλο αποφασίσει ο λαός π.χ. κρατικό σοσιαλισμό κ.λπ.) που αναγκαστικά περνά μέσα από την ανάκτηση της εθνικής/λαϊκής κυριαρχίας.