Σχόλιο: Βγαίνουν ολοένα και πιο αδιάσειστα στοιχεία ότι ακόμη και ο Ουκρανέζικος φασισμός (τουλάχιστον της ηγεσίας του «νεοπαγούς» Δεξιού Τομέα, γιατί στη βάση πολύ πιθανόν να υπάρχουν και πολλοί πραγματικοί φασίστες λόγω της ιστορίας της χώρας) είναι «μαϊμού», αφού η ηγεσία των «φασιστών» ελέγχεται από τη CIA, συνεργάζεται με πράκτορες του Ισραήλ κλπ., και αυτό παρότι βέβαια χρησιμοποιεί τις πιο φασιστικές μεθόδους για τις σφαγές που κάνει κατ’ εντολή των αφεντικών του.

 Την ίδια όμως στιγμή δήθεν έντεχνες μαρξιστικές «αναλύσεις» [«Ουκρανία: Το αληθινό πρόσωπο του Ευρω-ατλαντικού Φασιστικού άξονα») βγαίνουν στη δημοσιότητα για το φαινόμενο. Νομίζοντας ότι ζούμε ακόμη στην εποχή των …Εθνών-Κρατών, προσπαθούν να συμβιβάσουν την ιστορικά αυτή αστοιχείωτη παραδοχή, με το αδιαμφισβήτητο γεγονός της καπιταλιστικής Παγκοσμιοποίησης, καταλήγοντας σε αντιφατικές ιστορικές ανοησίες περί «Ευρω-Ατλαντικού φασιστικού άξονα», τη στιγμή που η συστημική ανάλυση έχει δείξει πολλάκις ότι η Παγκοσμιοποίηση στηρίζεται βέβαια στην Ιδεολογία των Ατομικών Δικαιωμάτων και όχι του…Φασισμού/Εθνο-Σοσιαλισμού. Αναλύσεις που είναι μάλιστα και «διαβασμένες», αντιγράφοντας στοιχεία του ΜΕΚΕΑ, αλλά παράλληλα διαστρεβλώνουν τις προτάσεις του, παρότι βέβαια κάποια από τα στοιχεία που παραθέτουν είναι χρήσιμα αλλά και αυτονόητα, για όλους εκτός φυσικά από κάποιους εντελώς παλαιολιθικούς μαρξιστές που ζουν ακόμα στον προ-προηγούμενο αιώνα… Σχετικά με το θέμα μπορείτε να διαβάσετε και στο άρθρο του Τάκη Φωτόπουλου «Εκφασισμός και φασισμός-μαϊμού».

 Στο παρακάτω κείμενο, κατ’ αντιδιαστολή, μπορείτε να διαβάσετε τι γράφει ο γνωστός μας ιδεολογικός «γκουρού» της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης (και Εβραίος), Gideon Rachman, (από τα μεγαλύτερα συστημικά “think tanks” των τάσεων της Παγκοσμιοποίησης) για τον δήθεν ανερχόμενο «Φασισμό» του Ευρω-Ατλαντικού Άξονα και των συμμάχων του στην Ουκρανία. Φυσικά οι ίδιοι αυτοί εκπρόσωποι της Παγκοσμιοποίησης θα συμφωνήσουν ότι ανέρχεται ο «φασισμός» όταν μιλούν για τους Λε Πεν, Φάραζ και ΧΑ, αλλά όχι για την Ουκρανία…

 Όμως δυστυχώς, διάφοροι μαρξιστές σαν τους παραπάνω, της Ελληνικής (αμπελο)-φιλοσοφίζουσας ψωροκώσταινας, που παπαγαλίζουν έννοιες προ 60 ετών, χωρίς να έχουν πάρει μυρωδιά από Παγκοσμιοποίηση και τον ρόλο των Υπερεθνικών Επιχειρήσεων, της Υπερεθνικής Ελίτ κλπ, ξέρουν φαίνεται πολύ περισσότερα για τις τάσεις της Παγκοσμιοποίησης από τους γνήσιους εκπροσώπους του διεθνοποιημένου συστήματος της Αγοράς και των τάσεων της, όπως ο Ράχμαν… Πώς είναι να μιλάς σε τοίχους; Κάπως έτσι. (εμφάσεις στο κείμενο δικές μας)

 

Η Ουκρανική επανάσταση αξίζει ακόμα την υποστήριξη μας

Του Gideon Rachman

Πηγή: “Ukraine’s revolution still deserves our support,” Financial Times (05/05/2014).

Οι στόχοι των χιλιάδων που διαδήλωσαν στο Κίεβο φέτος συνεχίζουν να έχουν άξια και είναι εφικτοί

Οι περισσότεροι πολιτικοί προσπαθούν να πουν κάτι διεγερτικό όταν παίρνουν την εξουσία. Ο ArseniyYatseniukείχε μια διαφορετική προσέγγιση. Αποδεχόμενος τη θέση του προσωρινού πρωθυπουργού της Ουκρανίας, τον Φεβρουάριο, τα πρώτα του λόγια ήταν: «Καλώς ήρθατε στην κόλαση.»

Καθισμένος στο γραφείο του κ. Yatseniukστο Κίεβο την περασμένη εβδομάδα, τον ρώτησα αν η εργασία είχε αποδειχθεί τόσο κολασμένη όπως αναμενόταν. Ο πρωθυπουργός, ένας λιπόσαρκος 39χρονος, έβγαλε τα γυαλιά του και έτριψε το πρόσωπο του κουρασμένα. «Χειρότερα», είπε. «Είμαστε αντιμέτωποι με τον ρωσικό στρατό, την υποστηριζόμενη από τη Ρωσία τρομοκρατία, η οικονομία είναι χρεοκοπημένη, ο δικός μας στρατός έχει διαλυθεί, η αστυνομία είναι αποπροσανατολισμένη. Η τελευταία κυβέρνηση έκλεψε ό,τι μπορούσε».

Την επόμενη της συνομιλίας μας, η ουκρανική κυβέρνηση απάντησε σε αυτή την απελπιστική κατάσταση, ξεκινώντας μιας επίθεση για να ανακαταλάβει κτίρια και εδάφη στα ανατολικά της χώρας, που είχαν πέσει στον έλεγχο των φιλο-ρώσων αυτονομιστών. Οι αρχές στο Κίεβο θεώρησαν ότι αν δεν αντεπιτεθούν, κινδύνευαν να χάσουν το ανατολικό ήμισυ της χώρας τους εξ ορισμού.

Αλλά οι μάχες σε πόλεις όπως το Slavyansk και το Ντόνετσκ έχουν τα ρίσκα τους. Ο μεγάλος αριθμός θυμάτων μεταξύ των αμάχων, ιδιαίτερα στην Οδησσό, πιο δυτικά, χρεώνει τη κυβέρνηση στο Κίεβο με κατηγορίες για βαρβαρότητα. Το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος από τις μάχες είναι μεταξύ Ουκρανών τροφοδοτεί τη ρωσική αφήγηση ― ότι η Ουκρανία είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα, της οποίας πολλοί πολίτες κοιτάζουν προς τη Ρωσία για την προστασία τους. Πάνω απ’ όλα, η μάχη ενέχει τον κίνδυνο να δώσει στη Ρωσία μια δικαιολογία για να στείλει στρατεύματα στην Ουκρανία, με το πρόσχημα της «ειρηνευτικής αποστολής».

Η ουκρανική κυβέρνηση γνωρίζει ότι θα χάσει ένα συμβατικό πόλεμο με τη Ρωσία , της οποίας ο στρατός είναι μεγαλύτερος και καλύτερα εξοπλισμένος. Η Ρωσία έχει επίσης μια αεροπορική υπεροχή πάνω από 80:1. Οι Ουκρανοί θα ήθελα το ΝΑΤΟ να ανακυρήξει «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από τη χώρα τους, σε περίπτωση μιας ρωσικής εισβολής. [σ.σ. Σας θυμίζει κάτι; Περίπτωση Λιβύης και πιθανότατα Συρίας!] Αλλά αυτό είναι ονειροπόληση. Οι Αμερικανοί δεν πρόκειται να καταρρίψουν ρωσικά αεριωθούμενα.

Το ρωσικό κοινοβούλιο έχει ήδη προ-εγκριθεί μια εισβολή στην Ουκρανίας και ένα μεγάλο τμήμα του ρωσικού στρατού υπερίπταται στο ουκρανικά σύνορα. Αλλά τι θέλει ο Πρόεδρος Βλαντιμίρ; Ο κ. Yatseniuk υποστηρίζει ότι «ο Πούτιν δεν έχει όρια … Θέλει να γίνει ο αυτοκράτορας ενός νέου τύπου της Σοβιετικής αυτοκρατορίας.» Αλλά πολλοί στο Κίεβο εξακολουθεί να θεωρούν τη σκέψη μιας πλήρους κλίμακας ρωσικής εισβολής δύσκολα πιστευτή. Όταν ρώτησα τον Victor Pinchuk, έναν από τους πλουσιότερους και περισσότερο διεθνώς συνδεδεμένο επιχειρηματία της Ουκρανίας, εάν η Ρωσία θα μπορούσε να επιδιώξει να φτάσει μέχρι το Κίεβο, γούρλωσε τα μάτια του και είπε: «επιστημονική φαντασία». Μια εναλλακτική θεωρία είναι ότι ο κ. Πούτιν θέλει απλά να δημιουργήσει αρκετό χάος στην Ουκρανία για να αποτρέψει τις προεδρικές εκλογές, που έχουν προγραμματιστεί για τις 25 Μαΐου ― καθώς και να παρεμποδίσει κάθε σκέψη της Ουκρανίας να προσεγγίσει την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Αλλά το στρατιωτικό σκέλος είναι απλά το πιο διάσημο μέρος του αγώνα για την Ουκρανία. Η κυβέρνηση στο Κίεβο πρέπει επίσης να κερδίσει τη μάχη της προπαγάνδας και τον πόλεμο κατά της διαφθοράς.

Το ρωσικά μέσα ενημέρωσης διαδίδουν το μήνυμα ότι η κυβέρνηση στο Κίεβο διοικείται από «φασίστες» και αντισημίτες, οι οποίοι λέγεται ότι είναι οι άμεσοι απόγονοι των ουκρανών ανταρτών που πολέμησαν στο πλευρό των Ναζί κατά της Σοβιετικής Ένωσης του Ιωσήφ Στάλιν. Αυτό το μήνυμα έχει μεταδοθεί ευρέως στην ανατολική Ουκρανία και έχει βρει επίσης ακροατήριο σε τμήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά οι Ουκρανοί Εβραίοι, μερικοί από τους οποίους είναι μέλη της κυβέρνησης του Κιέβου, δεν έχουν πειστεί. Όταν έθεσα τους ισχυρισμούς του φασισμού και του αντισημιτισμού στον κ. Pinchuk, του πιο σημαντικό Εβραίου επιχειρηματία της Ουκρανίας, εκείνος απάντησε, λακωνικά : «μ@λ@κιες.»

Η αλήθεια είναι ότι η κόκκινη-μαύρη σημαία του Ουκρανικού εθνικισμού του Β’ παγκοσμίου πολέμου είναι πολύ ορατή στα οδοφράγματα που εξακολουθούν να υπάρχουν στην πλατεία Ανεξαρτησίας του Κιέβου (Μαϊντάν). Όταν ρώτησα κάποιους διαδηλωτές, ντυμένους με στρατιωτική στολή που στρατοπέδευσαν κάτω από τη σημαία, γιατί ήταν ακόμα στους δρόμους, ένας απάντησε: «Είναι για να βεβαιωθούμε ότι η νέα κυβέρνηση δεν κλέβει τα χρήματα που προέρχονται από το ΔΝΤ.»

Αυτή η ανησυχία φαίνεται αρκετά λογική. Ένα σημείο που οι κυβερνήσεις στη Μόσχα και το Κίεβο στην πραγματικότητα φαίνεται να συμφωνούν είναι ότι η Ουκρανία έχει παταγωδώς κακοδιοικηθεί από διαδοχικές κυβερνήσεις διεφθαρμένων και κλεπτοκρατών. Ο κ. Yatseniuk θεωρείται γενικά ως ευθύς. Αλλά, ακόμη και τώρα που η χώρα αντιμετωπίζει την προοπτική ενός εμφυλίου πολέμου ή εισβολής, εξακολουθούν να υπάρχουν προσωρινοί υπουργοί, οι οποίοι, λέγεται με αξιοσημείωτη προσήλωση, φέρεται να έχουν ως βασική τους πρόθεση την κλοπή.

«Η εικόνα μιας διεφθαρμένης, χαοτικής και διαιρεμένης Ουκρανίας ― που σκοτώνει και ληστεύει τους πολίτες της ― συμφέρει πολύ τη ρωσική κυβέρνηση».Εάν η Ρωσία μπορεί να πείσει τον έξω κόσμο ότι η Ουκρανία, η οποία κέρδισε την ανεξαρτησία της μόλις το 1991, δεν είναι πραγματικά μια «κανονική» χώρα, θα είναι πολύ πιο εύκολο να διαμελιστεί.

Γι’ αυτό είναι σημαντικό να θυμόμαστε μερικά βασικά γεγονότα. Ενώ υπάρχει σαφώς ένα πολιτιστικό χάσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής Ουκρανίας, το 91% των πολιτών της χώρας ψήφισε να είναι ένα ανεξάρτητο έθνος το 1991, με πλειοψηφία σε όλες τις επαρχίες. Εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν στους επιβαλλόμενους από το Στάλιν λιμούς της δεκαετίας του 1930 [σ.σ. η «θεωρία» των «επιβαλλόμενων» και εσκεμμένων, από το καθεστώς Στάλιν, λιμών είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά προπαγάνδα που μόνο οι φιλελεύθεροι και κάποιοι «ελευθεριακοί»-ουρές τους υιοθετούν], το οποίο δίνει στους σύγχρονους Ουκρανούς βάσιμους λόγους να είναι καχύποπτοι στις ρωσικές προσφορές «προστασίας».

Όταν χιλιάδες Ουκρανοί διαδήλωναν στο Κίεβο νωρίτερα αυτό το χρόνο – και πάνω από εκατό έχασαν τη ζωή τους – δεν ζητούσαν μια «φασιστική» κυβέρνηση. Αντ’ αυτού, ζητούσαν να δοθεί ένα τέλος στη διαφθορά, και την προοπτική της προσχώρησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτοί οι στόχοι συνεχίζουν να αξίζουν και είναι εφικτοί. Μέσα σε όλο το τρέχων χάος και τη βία, συνεχίζουν να αξίζουν υποστήριξης.