Επαναλάβετε μετά από εμένα: Οι διαδηλώσεις διαμαρτυρίας στη Βενεζουέλα είναι καλές – Οι διαδηλώσεις στη Γαλλία, κακές !

Neil Clark, RT (07.02.2019)

Oγκώδεις διαδηλώσεις τόσο στη Γαλλία όσο και στη Βενεζουέλα. Δύο Πρόεδροι με χαμηλά ποσοστά αποδοχής. Αλλά μόνο του ενός τη νομιμότητα έχουν απορρίψει οι Δυτικές «δημοκρατίες» και ο ίδιος ο Γάλλος Πρόεδρος. Και τη στιγμή που νομίζεις ότι η παγκοσμιοποιητική υποκρισία δεν μπορεί να γίνει χειρότερη, ξαφνικά γίνεται. Η Γαλλία και η Βενεζουέλα έχουν βιώσει και οι δύο εκτεταμένες αντι-κυβερνητικές διαδηλώσεις τις τελευταίες εβδομάδες. Αυτές έχουν πυροδοτηθεί από τις οικονομικές συνθήκες  και τις αυξημένες οικονομικές δυσκολίες για την πλειοψηφία του λαού.

Εντούτοις, ήταν μόνο στη Βενεζουέλα που ο δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης, Νικολάς Μαδούρο, έχει πάρει διαταγή να παραιτηθεί και ο αντίπαλός του, ο Χουάν Γκουαϊδό, έχει χριστεί Πρόεδρος. Οι ‘παλιές καλές δημοκρατίες’ των ΗΠΑ και της ΕΕ έχουν προστρέξει να αναγνωρίσουν τον Γκουαϊδό. Είναι απλά ξετρελαμένες με τον τύπο αυτό και οργισμένες με τον Μαδούρο. Αντίθετα,  στη Γαλλία, η ιστορία είναι πολύ διαφορετική. Εκεί είναι οι διαδηλωτές αυτοί που έχουν δυσφημιστεί – τα Κίτρινα Γιλέκα . Θεωρούνται ‘λαϊκιστές’ (…ακολουθεί γιουχάρισμα) ενώ άλλοι ισχυρίζονται ότι το όλο πράμα έχει προκληθεί από τη Ρωσία (ακόμα εντονότερο γιουχάρισμα).

Ζητώντας και τα ρέστα μάλιστα, ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο άνθρωπος που έχει πυροδοτήσει τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις στη Γαλλία για πάνω από μισό αιώνα, έχει το θράσος να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή αυτών που υποστηρίζουν έναν μη εκλεγμένο ηγέτη στη Βενεζουέλα — και όλα αυτά στο όνομα της ‘δημοκρατίας’. Ο λαός της Βενεζουέλας έχει δηλαδή κάθε λόγο να βγαίνει στους δρόμους για να διαδηλώνει ενάντια στον Πρόεδρό του στις δύσκολες στιγμές, αλλά όχι βέβαια και ο Γαλλικός λαός !

Οι Γκίλμπερτ και Σάλλιβαν (Σ.τ.Μ.: αναφορά στο θεατρικό δίδυμο της βικτωριανής εποχής, στον δραματουργό Ουίλλιαμ Γκίλμπερτ και στο συνθέτη Άρθουρ Σάλλιβαν) δεν θα μπορούσαν να έχουν δημιουργήσει πιο «αναποδογυρισμένο» κόσμο. Έναν κόσμο όπου αυτοί που γκαρίζουν για δημοκρατία και «ανθρώπινα δικαιώματα» είναι οι μεγαλύτεροι καταστροφείς της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Εκεί όπου οι πιο αποφασιστικοί υπερασπιστές του «Νόμος και Τάξη» στη μια χώρα συντάσσονται με τους πιο μαχητικούς υποστηρικτές της αναρχίας και την πυρπόληση κυβερνητικών κτιρίων σε μια άλλη. Επαναλάβετε λοιπόν μετά από μένα: Οι διαδηλώσεις στη Βενεζουέλα είναι καλές, οι διαδηλώσεις στη Γαλλία είναι κακές! Πολύ κακές!

Όταν πρόκειται για τους δικούς τους πληθυσμούς, αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, ο Μακρόν και ο Μαδούρο είναι εξίσου αντιδημοφιλείς. Το ποσοστό του Μακρόν έπεσε στο 18% στις αρχές του Δεκέμβρη, αλλά έκτοτε έχει ξεπεράσει το 30%. Περίπου το 73% θεωρεί ότι είναι αυταρχικός. Στη Βενεζουέλα 63% είπαν το Νοέμβριο ότι υποστηρίζουν ένα συμβιβασμό με διαπραγματεύσεις που θα απομακρύνουν τον Μαδούρο από το αξίωμά του.

Μπορούμε να πούμε πως είναι πιθανόν αλήθεια ότι οι περισσότεροι στη Γαλλία και στη Βενεζουέλα επιθυμούν την απομάκρυνση των ηγετών τους. Αλλά ο λόγος για τον οποίο υπάρχει διεθνής πίεση για την απομάκρυνση του Μαδούρο και όχι του Μακρόν δεν αφορά την έκταση των οικονομικών δυσκολιών, το μέγεθος των «παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ή τον αριθμό των ανθρώπων που κατεβαίνουν στους δρόμους, αλλά το γεγονός ότι ο ένας προωθεί τα συμφέροντα αυτού που ο Έλληνας πολιτικός φιλόσοφος και οικονομολόγος Τάκης Φωτόπουλος καλεί «Υπερεθνική Ελίτ», ενώ ο άλλος όχι.

Ο Μακρόν είναι ένας πρώην τραπεζίτης του οποίου η αποστολή είναι να «μεταρρυθμίσει» τη γαλλική οικονομία σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση. Στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής υποστηρίζει τον «φιλελεύθερο παρεμβατισμό» και την συνέχιση της (παράνομης) παραμονής των γαλλικών στρατευμάτων στη Συρία. Η Γαλλία είναι μέλος του ΝΑΤΟ, και μετά το τέλος του Γκωλισμού, πιστή σύμμαχος των ΗΠΑ.

Αντίθετα, ο Μαδούρο, είναι ένας πρώην οδηγός λεωφορείου του οποίου η χώρα λειτουργεί εν πολλοίς ως μία σοσιαλιστική οικονομία. Η εξωτερική της πολιτική είναι έντονα αντι-ιμπεριαλιστική. Η Βενεζουέλα είναι σύμμαχος της Ρωσίας και όχι των ΗΠΑ. Αντιτάχθηκε στην πολιτική της Υ/Ε για ‘αλλαγή καθεστώτος’ στη Συρία.

Δεν χρειάζεται να είσαι ο Άλμπερτ Αϊνστάιν για να καταλάβεις γιατί η Υπερεθνική (οικονομική/πολιτική/προπαγανδιστική/ακαδημαϊκή και πολιτιστική) Ελίτ, για να χρησιμοποιήσω την κατηγοριοποίηση που κάνει ο Φωτόπουλος στο νέο του βιβλίο «Η Νέα Διεθνής Τάξη εν Δράσει», έχει στο στόχαστρο τον Μαδούρο και όχι τον Μακρόν.

Μπορεί εκατομμύρια συμπατριώτες του να απεχθάνονται τον Μακρόν, αλλά δεν έχουν τα ίδια αισθήματα απέναντι του (το αντίθετο!) αυτοί που ασκούν τη μεγαλύτερη εξουσία στη Δύση σήμερα. Τον Μαδούρο τον απεχθάνονται. Για να πάρει στα χέρια της τη δημόσια περιουσία της Γαλλίας, η Υπερεθνική Ελίτ έχει ανάγκη ο Μακρόν να μείνει στη θέση του. Για να αποκτήσει τη δημόσια περιουσία της Βενεζουέλας, και ειδικότερα το πετρέλαιο της, ο Μαδούρο πρέπει να φύγει.

Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί μεγάλο μέρος της κάλυψης από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης των διαμαρτυριών στην Βενεζουέλα ήταν υποστηρικτική προς αυτές,  ακόμα και αν αντικυβερνητικοί διαδηλωτές διέπραξαν αποτρόπαιες πράξεις βίας, όπως η πυρπόληση μέχρι θανάτου ενός μαύρου άνδρα στο Καράκας το 2017, ενώ αντίθετα η κάλυψη των διαμαρτυριών στη Γαλλία έγινε προφανώς με μεγάλη δυσανασχέτηση (όταν δεν μπορούσαν να συγκαλυφθούν).

Νωρίτερα αυτή τη βδομάδα στη Βρετανία, παρακολουθήσαμε το “γκροτέσκο” θέαμα, ο παρουσιαστής των ειδήσεων στο Channel 4, Τζον Σνόου, να επιτίθεται στον αντιπολεμικό βουλευτή του Εργατικού Κόμματος, Κρις Ουίλιαμσον (Chris Williamson), ο οποίος αντιτίθεται στη δυτική παρέμβαση στη Βενεζουέλα, επειδή δεν “συντάσσεται με την άλλη πλευρά” που υποστηρίζει την αναγνώριση του ηγέτη της αντιπολίτευσης ως τον νόμιμο Πρόεδρο της χώρας.

Θα μπορούσατε ποτέ να φανταστείτε μια αντίστοιχη επίθεση σε κάποιον που δεν υποστηρίζει τον Μελανσόν (Jean-Luc Melenchon) ως αυτοχρισμένο Πρόεδρο της Γαλλίας; Φυσικά αυτό δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί. Η «υπερεθνική ελίτ» δεν θέλει να δει σε καμία περίπτωση ούτε τον Μελανσόν, ούτε τη Μαρί Λεπέν στην εξουσία. Ο Μακρόν είναι ο «δημοκρατικά εκλεγμένος» πρόεδρος χωρίς καμία συζήτηση και ανεξάρτητα από το πόσοι βγαίνουν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν. Στη Βενεζουέλα, όμως, ο Μαδούρο, παρά τις νίκες του στις εκλογές, είναι ώριμος για «κλάδεμα».

Φυσικά το έχουμε ξαναδεί αυτό. Πολλές φορές. Μπορούμε να πούμε ότι είναι νόμος, οποιοσδήποτε ηγέτης μιας στρατηγικά σημαντικής χώρας, πλούσιας σε πόρους, που παρεμποδίζει τις ηγεμονικές φιλοδοξίες της υπερεθνικής ελίτ, θα υποβληθεί σε εκστρατεία δαιμονοποίησης και απονομιμοποίησης. Αυτό είναι τόσο βέβαιο όσο το ότι η νύχτα ακολουθεί την ημέρα.

Έτσι, το 2009, μάς είπαν ότι οι προεδρικές εκλογές στο Ιράν, που οδήγησαν σε μια νίκη για τον «σκληροπυρηνικό» Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, ήταν αναμφίβολα νόθες. Χρειάστηκε ένας πρώην αξιωματούχος της CIA, ο Ρόμπερτ Μπάερ (Robert Baer), για να αμφισβητήσει την κυρίαρχη αφήγηση. Όπως έγραψε στο Time:

“Μία από τις μόνες αξιόπιστες, δυτικές δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας έδωσαν τις εκλογές στον Αχμαντινετζάντ – με υψηλότερα ποσοστά από το 63% που έλαβε πραγματικά.”

Αν η υπόθεση ότι ο Μαδούρο δεν μπορεί πλέον να θεωρείται ως ο νόμιμος πρόεδρος της Βενεζουέλας, επειδή ένα μεγάλο μέρος των πολιτών του αντιτίθενται σ’ αυτόν ισχύει, τότε σχεδόν κανένας σημερινός ηγέτης στον κόσμο δεν είναι «νόμιμος».

Για να το θέσω απλά, αν «ο Μαδούρο πρέπει να φύγει», τότε με την ίδια λογική το ίδιο θα πρέπει να κάνει και ο Μακρόν, όπως και ο Τραμπ, ο οποίος, σε περίπτωση που το ξεχάσαμε, δεν κέρδισε την πλειοψηφία της λαϊκής ψήφου στις προεδρικές εκλογές (Σ.τ.Μ.: πράγμα που έχει γίνει συχνά στις ΗΠΑ λόγω του εκλογικού συστήματος) το 2016 και προεδρεύει σε μία βαθιά διχασμένη χώρα. Επιπλέον, αν μες στη συζήτηση μπαίνουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα», τότε τι γίνεται με τα ανθρώπινα δικαιώματα των διαδηλωτών στη Γαλλία που έχουν υποστεί κτηνώδη μεταχείριση από τις αρχές; Νωρίτερα αυτό το χρόνο ο 28χρονος Γάλλος Έντι Μαρτάν (Hedi Martin) καταδικάστηκε σε έξι μήνες φυλάκισης επειδή καλούσε σε διαδήλωση των Κίτρινων Γιλέκων. Εκατοντάδες έχουν συλληφθεί μέσα στην άγρια κρατική καταστολή. Αλλά αυτά δεν συμβαίνουν στη Βενεζουέλα, οπότε δεν χρειάζεται να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή.

Να θυμάστε όμως  ότι η πραγματική επανάσταση – αυτή που θα αμφισβητήσει την υπερεθνική ελίτ, αντί να συμβάλει στους σκοπούς της – δεν θα μεταδοθεί στην τηλεόραση. Και σίγουρα ο Μακρόν δεν θα την επιδοκιμάσει.